«Τρέχω για μένα…»
Στο «μαγικό» εκείνο σημείο που από ρομαντικός δρομέας γίνεσαι «κυνηγός» του καλύτερου εαυτού σου – του ρολογιού σου, συνεπώς – υπάρχουν στιγμές που χάνεις την πρωταρχική ουσία αυτού που κάνεις. Πολλές φορές δυσανασχετείς βάζοντας τα αθλητικά σου, γιατί το σώμα διαμαρτύρεται από την κούραση και το μυαλό δεν μπορεί να το υπερνικήσει. Όμως, «πρέπει» να βγεις να κάνεις την προπόνησή σου, γιατί ο στόχος σε καλεί. Γιατί υπάρχει αυτή η μαζοχιστική σχέση με τον εαυτό σου που σε οδηγεί σε αυτήν τη δυναστική απόλαυση.
Όταν ξεκίνησα το τρέξιμο ντρεπόμουν να χρησιμοποιώ τη λέξη «προπόνηση», την είχα συνδυάσει με κάτι «ανώτερο», όπως αυτό που κάνουν οι αθλητές που κάνουν πρωταθλητισμό και πίστευα ότι δε μου αξίζει να τη χρησιμοποιώ. Θεωρούσα ότι ήταν μια λέξη που περικλείει πόνο, αλλά και επίδοση. Σιγά σιγά, άρχισα να ξεπερνώ τα καλά κρυμμένα ταμπού μου και τις παιδιόθεν φοβίες μου, που μόνο όταν τις ξεπέρασα παραδέχτηκα ότι υπήρχαν. Τα περισσότερα «αποκλείεται» έγιναν πράξη και τα «μπορώ» άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Μάλιστα, υπήρξαν φορές που το μυαλό «έτρεξε» πιο γρήγορα από το σώμα, φαντασιώνοντας τερματισμούς και νίκες που ξέφευγαν από την πραγματικότητα.
Η σχέση με το τρέξιμο περνάει από διάφορα στάδια στη ζωή ενός δρομέα. Ξεκινάς αργά και δειλά να τρέχεις σε ένα προεπιλεγμένο της αρεσκείας σου μέρος, νιώθοντας απόλυτα ικανοποιημένος με ό, τι κι αν κάνεις, καθώς ούτως ή άλλως έχεις αποφασίσει να αλλάξεις τρόπο ζωής. Συνεχίζεις, βλέποντας τα οφέλη από πολύ νωρίς στο σώμα σου κι αρχίζεις να αυξάνεις τις ώρες και τη συχνότητα των εξορμήσεών σου, κοιτάζοντας λοξά και το ρολόι που φοράς. Αρχίζεις να έχεις απαιτήσεις από τον εαυτό σου, ώστε να κάνεις τουλάχιστον ό, τι έκανες χθες ή και καλύτερα. Ίσως αρχίζεις και τις συμμετοχές σου σε αγώνες, ίσως να ζητήσεις και τη βοήθεια προπονητή. Σε διάγραμμα η πορεία σου ως τώρα είναι μόνο ανοδική. Με τον καιρό αρχίζουν οι δυσκολίες, καθώς έρχεσαι αντιμέτωπος με τις επιτακτικές καθημερινές υποχρεώσεις που ξοδεύουν τον χρόνο και τις δυνάμεις σου εις βάρος σου. Πολλές φορές εκνευρίζεσαι, γιατί δε σου βγαίνει το πρόγραμμα και ψάχνεις τον τρόπο και τεντώνεις τα όριά σου, γιατί όπως, άλλωστε σου έχουν πει, «δεν υπάρχουν όρια».
Ένα είναι το σίγουρο: ότι το τρέξιμο το κάνεις για σένα, όχι για τους άλλους, αλλά για σένα. Και δεν ξεχνώ ποτέ ότι το τρέξιμο είναι απόλαυση, δεν είναι επίδοση. Οποιοσδήποτε στόχος μπαίνει, για να μας κινητοποιήσει, όχι για να μας αγχώσει. Στην πορεία της προετοιμασίας θα βρεθούν πάμπολλοι λόγοι να σε σταματήσουν που κάθε φορά θα βρίσκεις τον τρόπο να υπερνικάς. Μερικές φορές δεν προσπερνώνται και τότε πάλι πρέπει να συμβιβαστείς και να προχωρήσεις. Το τρέξιμο είναι ένα συνεχές παιχνίδι που άλλοτε χάνεις άλλοτε κερδίζεις, πάντοτε, όμως, σου μένει η ηδονική επίγευση της συμμετοχής.
Aρκετά «ύπουλα» το τρέξιμο εξασκεί και το μυαλό. Το ωθεί στη δυνατότητα της ταχείας σκέψης και των γρήγορων εναλλακτικών, αναπτύσσει την ικανότητα προσοχής και αυτοσυγκέντρωσης και του δίνει την «εξουσιοδότηση» χειραγώγησης του σώματος. Υπήρξαν φορές που μόνο στη σκέψη της «προπόνησης» το σώμα ήταν βαρύ, τότε το μυαλό εφηύρε τεχνάσματα για να το «γλυκάνει», μετονομάζοντας τη λέξη σε «χαλαρό τρεξιματάκι κι ό,τι βγει» και, τελικά, «έβγαινε» και καλύτερα απ’ ό, τι περίμενα. Το μυαλό αποκτά μια «πλαστικότητα» που το οδηγεί στη ρύθμιση ή και αντικατάσταση των αρνητικών σκέψεων.
Η μεγαλύτερη επιτυχία για μένα είναι να πετύχω τη συνύπαρξη των δύο «στο ίδιο σύμπαν». Να θέλει το μυαλό, να θέλει και το σώμα, ώστε να συμμετέχουν ταυτόχρονα τόσο στη μαζοχιστική κακουχία, όσο και την απόλαυση των ορατών αποτελεσμάτων και ψυχικών απολαύσεων.
Πείσματα και δικαιολογίες πολλές , άλλες τόσες οι ευκαιρίες για γκρίνια, αλλά η απάντηση βρίσκεται μονάχα σε ΕΝΑ ερώτημα:
Όταν είσαι στον καναπέ, είσαι γιατί το θέλει το μυαλό και το σώμα; Ή ένα από τα δύο έχει αντίθετη άποψη; Είσαι χαρούμενος;
Σκέψου καλά τι πραγματικά σε απέτρεψε… Το «άθλιο», όπως λες, μπλουζάκι του αγώνα που θεωρείς ανακόλουθο των χρημάτων που καταβάλεις;; Η ημερομηνία του αγώνα που δε σε καθιστά εντελώς έτοιμο προπονητικά;; Η διαδρομή που μπορεί να μην υπολογίστηκε σωστά από τον διοργανωτή;; Ο χαρακτήρας του διοργανωτή;; Η σκέψη ότι κάποιος πίσω από αυτό βγάζει χρήματα;; Η τροφοδοσία;; Ο καιρός;; Ο συν-δρομέας που είναι –ίσως- πιο έτοιμος από σένα και, συνεπώς δε θέλεις να «χάσεις»; Μήπως απλά το δηλητηριασμένο μυαλό σου που συχνά οδηγείται σε λήθη, ξεχνώντας, όπως είπαμε στην αρχή, την ΟΥΣΙΑ;; Που ξεχνά τις «ρυτίδες» που απέκτησες μοχθώντας, τις ρυτίδες αυτές που τιμούν τις στιγμές σου;
Τα συναισθήματα είναι μεταδοτικά και σε έναν λαϊκό αγώνα μόνο θετικά συναισθήματα εισπράττεις, ενώ η κριτική συνήθως προκαλεί σκέψεις αρνητικές. Πριν, λοιπόν, στερηθείς την ηδονή της αλληλεπίδρασης, την ευκαιρία της εκτόνωσης, την αφορμή για χαμόγελο, συλλογίσου, μήπως στην πραγματικότητα στερείσαι της στιγμής που επιβεβαιώνει την ίδια σου την ύπαρξη.
Ιωάννα Ζιώγα
